Vorig jaar werden enkele MWK-leden jammer genoeg geconfronteerd met inbraak en vandalisme. Zo werd er een ski uit een boot gestolen, een dekzeil van een boot ontvreemd en enkele van de oude kasten opengebroken.

We beschikken vandaag over een mooie infrastuctuur, en de boten en materialen om te skiën zijn potentiële trekpleisters voor inbrekers en vandalen. Dit willen we vanuit de club tegengaan zodat er op dat vlak geen onaangename verrassingen komen.

Uit een studie hoe we de beveiliging van onze infrastuctuur het best kunnen waarborgen, zijn er verschillende opties naar voor gekomen.

Een eerste idee is om de politie in te schakelen en hen te vragen op regelmatige basis te patrouilleren in onze omgeving. Dit is een eenvoudige en goedkope oplossing, maar biedt niet zo erg veel garanties.

Een andere optie bestaat erin beroep te doen op een professionele bewakingsfirma, die we betalen om elke nacht op 2 welbepaalde tijdstippen de omgeving te controleren. Dit biedt alleszins een eerste vorm van veiligheid, maar laat nog veel ruimte voor inbraak tussen de bewakingstijdstippen door.

Het plaatsen van een alarmsysteem aan de steigers is eveneens een mogelijkheid om te beveiligen. Er zou een vaste programmatie kunnen ingesteld worden waarbij er tussen 23h en 7h een alarm actief staat dat ingeschakeld wordt van zodra er beweging gedetecteerd wordt in de beveiligde zone. Dit betekent wel dat er tussen deze uren niemand aan de steigers, zijn boot of kastje kan komen.

Tot slot is er de mogelijkheid om camera’s te installeren. Camera’s die permanent de omgeving monitoren en die beelden registreren. Op elk moment kan vanop eender welke plaats via de camera’s gekeken worden naar wat er gebeurt. De volledige infrastructuur, boten en kasten kunnen goed in de gaten gehouden worden. Indien er zich toch iets zou voordien, kunnen de beelden geraadpleegd worden om bijvoorbeeld vandalen te herkennen of aan de politie overhandigd te worden.

De aanwezigheid van camera’s, heeft per definitie al een afschrikkend effect.

Bovendien bieden camera’s naast beveiliging nog enkele andere voordelen. Elk bootlid kan zijn boot via het internet in het oog houden, wat handig kan zijn na stormweer bijvoorbeeld. De drukte in de wedstrijdzone kan ingeschat worden en temperatuur, windkracht en -richting kunnen worden opgevolgd.

Vooraleer een keuze te maken op welke manier de MWK de infrastructuur wil beveiligingen, vragen wij alle leden om hun keuze kenbaar te maken via deze poll. Geef ons aan hoe u de beveiling het liefst wil ingevuld zien door te antwoorden op de vraag.

Alvast bedankt voor jullie medewerking!

Voor de poll, klik hier.

In augustus dit jaar viert de MWK haar 45-jarig bestaan. Wij hadden een bijzondere ontmoeting met één van de grondleggers van onze waterskiclub, Henry van der Auwera. Henry is geboren en getogen Mechelaar, ondernemer in hart en nieren, zoekt al duikend naar schatten en vindt in de wintermaanden veel uitdaging in sportschieten. Een veelzijdige duizendpoot, die veel voor de MWK betekent en omgekeerd en die vooral een boeiend en inspirerend verteller blijkt te zijn …

De MWK bestaat dit jaar 45 jaar. U bent één van de grondleggers. Waar is het idee ontstaan om in Mechelen een waterskiclub op te richten?

In mijn jonge jaren was ik erg geïnspireerd door de boeken van Kuifje. Vooral de verhalen die zich onder water afspeelden, maakten veel indruk op mij. Dit zette mij aan om te leren duiken, waarmee ik in België één van de eersten was. Al snel maakte ik kennis met de boeiende wereld van de onderwaterarcheologie en vond ik samen met enkele vrienden kostbare schatten. Het waren diezelfde vrienden, die een boot hadden waarmee we konden duiken, die het initiatief namen om te waterskiën. Waterskiën is ontstaan in Zuid-Frankrijk in de periode voor en na de tweede wereldoorlog. Eerst skieden we op het Albertkanaal, later in Hombeek. Het is daar dat het idee werd opgevat om de Mechelse Motor- & Waterskiskiclub op te starten.

In die periode werden er veel putten gegraven om bermen van autowegen aan te leggen. Zo ook de put die we vandaag kennen als het ‘Meer van Battenbroek’. Met onze vriendengroep verhuisden we van Hombeek naar Walem en werd dit de uitvalsbasis van onze club. Het heeft me wel – samen met onze eerste voorzitter, Dhr Guy Van de Gaer – ontzettend veel lobbywerk gekost om van de Vlaamse Gemeenschap de concessie te krijgen voor deze plas, maar finaal hebben wij deze dan toch voor de MWK kunnen bemachtigen.

De oprichting van de MWK was vanaf toen een feit, hoe werden er nieuwe leden geworven?

Na het verwerven van de concessie van het Meer van Battenbroek, hadden we eigenlijk wel iets heel unieks te bieden: een locatie waarop men exclusief kon waterskiën. Bovendien had al wie een boot had, veel vrienden. Dat is vandaag niet anders. Binnen de kortste keren telde de MWK 50 leden en nam het aantal leden op heel natuurlijke wijze toe. De omstandigheden waren toen niet zo comfortabel als we die vandaag kennen. Er was veel slijk, en als je kwam skiën, deed je best je rubber laarzen aan. Later kwamen dan de oevers, de versterkingen en bouwden we steigers met afbraakmateriaal.

De infrastructuur en het materiaal om te waterskiën stond in die periode nog niet op punt. Waarover beschikten jullie wel om jullie sport te beoefenen?

De infrastructuur rondom het meer was onbestaande, en het was een hele uitdaging om je boot telkens in het water te krijgen. Van een echte skiboot was nog geen sprake en het skimateriaal stond nog in de kinderschoenen. We skieden op 2 houten ski’s, een aangepaste editie van sneeuwski’s. Een reddingsvest kenden we aanvankelijk niet, laat staan een wetsuit. De verschillende skidisciplines moesten ook nog uitgevonden worden. Wat er wél was, was de naam van onze club, het logo en het reglement. Vergaderingen werden bijgewoond in een clubblazer, waarop het embleem van de MWK geborduurd was.

Wat deden jullie om het clubleven leven in te blazen?

Aanvankelijk waren we een kleine groep, iedereen kende iedereen en er was een sterke vriendschap tussen de leden. We hadden een goed gevulde agenda met nevenactiviteiten, waaraan actief werd deelgenomen. Ik herinner me de befaamde Mechouis, waarbij we soms tot 7 schapen aan het spit braadden. Onze waterskishows waren ook een groot succes, niet in het minst omdat het volledige bestuur zelf deelnam aan deze daad van acrobatie. Tijdens één van deze shows mochten we zelfs de toenmalige gouverneur van de provincie Antwerpen, Dhr. Kinsbergen met zijn protocol ontvangen. Er was de opening van de Battenbroekhoeve, waarop de Voorzitter van de Senaat aanwezig was. Geregeld planden we uitstapjes met en zonder onze boot, en de MWK speelde ook een prominente rol in de organisatie van de Belgian Boot Show in de Nekker. Meerdere keren bezochten we ook de buitenlandse Boot- en Blootshows, zonder onze Dansing Diners en onze eindejaarsfeesten “van oud naar nieuw” – in ’t lang voor de dames en in smoking voor de heren, te vergeten. En via het clubmagazine “MWK-Kontakt” zorgden we voor de verspreiding van informatie en communicatie binnen de club.

Dat klinkt allemaal erg leuk en spannend, maar ik kan me voorstellen dat jullie ook af te rekenen hadden met moeilijkheden en uitdagingen?

Het financiële beleid was een grote uitdaging, omdat we nauwelijks centen binnenkregen. Met de groei van het aantal leden, hebben we op een bepaald moment beslist om het lidgeld aan te passen, zodat we meer financiële ruimte en het vertrouwen van onze bank kregen. Dit liet ons toe om te investeren in de infrastructuur, want tot dan was het een grote slijkpoel. Met man en macht werd er toen gewerkt om bermen aan te leggen, in de weekends zaaiden we gras en plantten we zelf bomen. Het kleine schuurtje van de er nog bewoonde, aanpalende hoeve werd ingericht als bar en fungeerde als ons eerste clubhuis. En toen, op 2 januari 1976, werden we geconfronteerd met een vreselijke nachtmerrie: een dijkbreuk. Er was een tij van 3 meter op het meer, het water stond tot aan het dak van de Hoeve, de steigers waren losgekomen en werden teruggevonden tot in Rumst. De schade was niet te overzien, al wat we hadden opgebouwd was compleet vernield en het herstel heeft heel veel tijd in beslag genomen, maar dit is nog een ander verhaal!

Wat is voor u de ziel van de MWK die er toen was en nu nog steeds voelbaar is?

De MWK is groot geworden door het enthousiasme en de betrokkenheid van haar leden. Iedereen probeerde op zijn manier een bijdrage te leveren aan de club of voor de sport. We gingen voluit voor het waarmaken van onze gemeenschappelijke doelstellingen. Er werd niet gekankerd, integendeel, men was gelukkig dat men dingen mocht en kon doen voor de club. Het is belangrijk dat dat niet vergeten wordt. Het gaat uiteindelijk nog steeds om de sport. Ik verwijs in dit kader graag naar de woorden van Winston Churchill tijdens de “Slag van Engeland” in 1940: “Gedenk de zo weinigen die zoveel gedaan hebben voor zovelen”.